متن آهنگ حسرت از پیمان بختیاروند

وقتی پدر آوازخون کوچه ها بود
وقتی ترانه برکت اندیشه ها بود
دستان خالی بوی نان گرم می داد
سهم من و تو سفره های بی ریا بود
وقتی که عشق دیوانه گرد کوچه ها بود
شبهای کار و خستگی هم بغض ما بود
آوازخون کوچه ها در کوچه می خواند
ما را امیدی در شبی بی انتها بود
مادر همیشه غصه ی فردا رو می خورد
وقتی پدر تنها به جایی راه نمی برد
اندوه وحشت زای غربت بود و مادر
بر سفره ی خالی هنوز هم سجده می برد
ادر همیشه یار و غمخوار پدر بود
همزاد قلب پاک و پر مهر پدر بود
او میگذشت از آنچه میبایست و می بود
گویی به چشمش زندگی رنگی دگر بود
دنیا به رنگ عشق بود و رنگ غم شد
سهم دل عاشق همیشه رنج و غم شد
مادر فسرد در بستر لالایی خویش
سهم پدر از روزگار اندوه و غم شد
موی سپید و دستهای پینه بسته
میراث عمری آزگار از زندگی بود
حالا سکوت کوچه ماند و بهت فردا
در چشم خون پالا که نقش زندگی بود
بعد از پدر گشتیم تمام کوچه ها را
حسرت به جا ماند و نگاهی خیره ما را
ما گم شدیم در ازدحام شام فردا
غافل ز هم بردیم ز یاد عهد و وفا را
ما به خواب خوش شبی دیدم پدر را
آهسته باز می آمد از آن سوی بازار
با دست بی تاول پر از حرف دوباره
اما نشد خواب من و این قصه تکرار
کوچه هنوز هم یاد اون روزها رو داره
خالی ز عشق اما پر از خواب ستاره
عمق نگاه چشم هر عشق قدیمی
لبخندی و حسرت که کاش میشد دو باره