متن آهنگ مسافت تلخ از حسین افضلی

کوچه ها بارونی، چهره ها غمگینه
توی این بارون آدم،هی دلش میگیره
وقتی آسمون غماشو،رو سرم هوار کرد
یه کسی توی وجودم،از خودم فرار کرد
من که ادعا نکردم ،هیچ وقت اشتباه نکردم
توی این مسافت تلخ،پشت سر نگاه نکردم
من که ادعا نکردم، به خودم جفا نکردم
پشت این نقاب سنگی ،که چه گریه ها نکردم
دلم از خودم گرفته ،من چقدره ساده بودم
میون این توله گرگا ،من یه بچه آهو بودم
میدونم تقصیر من بود ،نباید فرار میکردم
همه نوشته هاتو ،من نخونده پاره کردم
کار از این حرفا گذشته ،آتیش از جنگل گذشته
جای اون بیدای مجنون،گرد خاکستر نشسته
من که به پوچی رسیدم،کار دنیارو که دیدم
راه راست نرفت به مقصد،من که برعکسش رو دیدم
تقصیره این جاده ها نیست،مشکل از ثانیه ها نیست
پشت این کوه های سنگی،خبری از آدما نیست
همه راهو دویدیم ،باز به مقصد نرسیدیم
همه دنیا پشت سر بود،ما نخواستیم و ندیدیم