متن آهنگ آبی از علی اوج ، رضا پیشرو

همه روزایی دارن که خیلی بده
ولی بیخیال ، اینا میگذره
روزای خوب و بد ، با خاطراتِ تلخ
راحت پا میذارن رو تصمیمات و
اصاً نمیکُنی فکرش هم
هر چی میری جلوت
میندازی یه نگاه به پشتِ س
میبینی که همه نامیدن و
حتی ندارن با مُرده فرق
آسمونای رنگارنگ
بالا سرمونه دریا توو ابرا محو
به این ضربانِ قلب عادت
دارم و آب تَنی میکنم تا دریا هست
سبک مثِ پروانه ام
ولی اندازه آسمونا قلب دارم
وقتی بالا سری هوامو داره
پُر از انگیزه پیِ هدفایِ فردامم
هر شب مییشینم رو هلالِ ماه
میگذرن ده ها ستاره ی دنباله دار
چشمه های جاودان میجوشه جلو پام
چون همیشه فرق داشت برام زمانِ حا
منو نگاه نکن از جهانِ ما
که از نفسام میباره طلایِ ناب
ما ستاره ی زنده های مُرده ایم
فرقی هم نداره که رو انتهای قله ایم
بعید میدونم تووی جاده ی برفی
خردمندی بشینه در انتظارِ جمله ا
روزی که نوبتِ مُردنم بود گذشت
حالا دیگه زنده ام و روشنم تووت
خیره شدن به اون پرستو
به تاجِ خاری که همیشه رو سرم مون
به ناله هایی که مُدام از اونورم بود
نامه هایی که تمامش توو سرم سوخت
به خودم قول دادم خودم بمونم
کنار بیام با بلندی و بارنده بودن
توو هر دو دسته بودم
پُر تپش و متحد و نرم
گرممه برم جای خنک بمونم و
یه چیزایی هست که فقط باید خودم بدونم
تا بمونم توو اوجِ ارتفاع بلندِ رو ابر
وقتی ارتباطم صمیمانه حفظه
نمیترسم از صدای کلنگِ روی قبر
روزای خوب و بد ، با خاطراتِ تلخ
راحت پا میذارن رو تصمیمات و
اصاً نمیکُنی فکرش هم
هر چی میری جلوتر
میندازی یه نگاه به پشتِ سر
میبینی که همه ناامیدن و
حتی ندارن با مُرده فرق
آسمونای رنگارنگ
بالا سرمونه دریا توو ابرا محو
به این ضربانِ قلب عادت
دارم و آب تَنی میکنم تا دریا هست
سبک مثِ پروانه ام
ولی اندازه آسمونا قلب دارم
وقتی بالا سری هوامو داره
پُر از انگیزه پیِ هدفایِ فردامم
اگه اینا راهته بیخیالِ بقیه
خودتو بشناس و برو تووی مسیرش
هر تغییری داره کلی هزینه
گاهی اوقات با جون
گاهی اوقات با پول
بهتره لفت ندی و موقعیتو بگیری
بهتر از اینه فقط پشتِ در تو بشینی
افکاره سیاه و موانعِ زیاد
نمیرسی هیج وقت به اواخره این راه
صبر رو پیشه کن و ایمانو بگیر
سفیدو بکارو سیبارو بچین
زرد آبی قاطی همه رنگِ خداست
مغزه ما که از مقصد اصلی جداست
آفرینش پرسش تکاملِ رشده
زیباست و زندگی میده بهت مژد
همه متحد و همدل
واسه هدف دوریم ولی دلا همه تنگه
توو این هوای سردِ غربت ، یه صورتِ مرده است
یه مردمِ گشنه‌ است ، نتیجه کینه دشمن
این دلِ میده جرئت