متن آهنگ آفرینش از پرویز نیکی

عدم بودم من هیچ بودم به هستی نعمتم دادی
خلق کردی ز هیچستان به بودن فرصتم دادی
میان این همه مخلوق تو انسان آفریدی ام
خدایا لطف زیبا را چگونه بر زبان آرم
میان این همه مخلوق تو انسان آفریدی ام
خدایا لطف زیبا را چگونه بر زبان آرم
امر کردی که ای بنده کنون بر خاک دنیا شو
در آن خانه ی تاریک به نور عشق بینا شو
برو باش در آن پایین میان سایه ها پنهان
همه عشقی به جان توست شیاطین و همه دیوان
در آن محنت سرای خاک که پر رنج است و پر وحشت
دریغ از یاد نبار مارا که باشم یار دست گیرت
بیازماییم تورا بسیار به عمر کوته دنیا
که تا آن گوهر پاکت بگردد از میان پیدا
به هنگام غم و سختی مبادا نا امید گردی
ببری دل ز مهر ما به غیر ما پناه آری
که این در دست که میسازد وجود خام انسان را
نترس از درد این دنیا بیاموز راه پاکان را